เธอเคยเป็นดั่งความฝัน ที่ฝันอยู่ทุกคืน
เป็นหมอนให้กอดจนเช้า
เหมือนแสงสว่างยามฉันตื่น
แต่สำหรับเธอนั้น ฉันมันเป็นอะไร
ถึงมาเดินจากไป ปล่อยให้ฉันรอ
ยืนรอด้วยใจบอบช้ำ
ท่ามกลางลมฝนที่สาด
จนวันเมฆหมอกสลาย
ใจฉันเริ่มแปรเปลี่ยน
เริ่มจะเข้าใจ รอเท่าไร
ไม่มีความหมาย จะรอให้ตายก็เท่านั้น
ฉันรอเธอจนฝนมันหยุดแล้ว
เฝ้ารอเธอจนหายเปียกปอนไปเอง
เธอก็ไม่เคยจะวนกลับมา
ทิ้งฉันให้จมอยู่กับน้ำตา
จนมันจางหายไปกับฝน
ฉันก็คงไม่รอต่อไปแล้ว
จากนี้จะขอเดินไป ไม่ย้อนคืนมา
ถ้าฉันไม่ปล่อยให้เธอหายไป
ฉันก็ไม่อาจจะเจอรุ้งงามสดใส
จะขอไปตามทางของฉันเอง
เธอคงไม่เคยจะสน
ว่าฉันคิดถึงขนาดไหน
ทำตัวเป็นคนใจร้าย
ไม่แคร์ว่าใครที่หมองหม่น
อยากรู้ว่าเธอนั้นเคยรักฉันบ้างไหม
ถึงมาเดินจากไป ปล่อยให้ฉันรอ
ยืนรอด้วยใจบอบช้ำ
ท่ามกลางลมฝนที่สาด
จนวันเมฆหมอกสลาย
ใจฉันเริ่มแปรเปลี่ยน
เริ่มจะเข้าใจ รอเท่าไร
ไม่มีความหมาย จะรอให้ตายก็เท่านั้น
ฉันรอเธอจนฝนมันหยุดแล้ว
เฝ้ารอเธอจนหายเปียกปอนไปเอง
เธอก็ไม่เคยจะวนกลับมา
ทิ้งฉันให้จมอยู่กับน้ำตา
จนมันจางหายไปกับฝน
ฉันก็คงไม่รอต่อไปแล้ว
จากนี้จะขอเดินไป ไม่ย้อนคืนมา
ถ้าฉันไม่ปล่อยให้เธอหายไป
ฉันก็ไม่อาจจะเจอรุ้งงามสดใส
จะขอไปตามทางของฉันเอง
ฉันรอเธอจนฝนมันหยุดแล้ว
เฝ้ารอเธอจนหายเปียกปอนไปเอง
เธอก็ไม่เคยจะวนกลับมา
ทิ้งฉันให้จมอยู่กับน้ำตา
จนมันจางหายไปกับฝน
ฉันก็คงไม่รอต่อไปแล้ว
จากนี้จะขอเดินไป ไม่ย้อนคืนมา
ถ้าฉันไม่ปล่อยให้เธอหายไป
ฉันก็ไม่อาจจะเจอรุ้งงามสดใส
จากนี้ ฉันจะรักตัวฉันเอง